Stereotypowy obraz kobiet

Im kobiety stają się starsze, z tym większą natarczywością uczy się je, gdzie jest ich miejsce w społeczeństwie i jaką rolę mają w nim odgrywać. Zwiększają się oczekiwania, że kobiety będą zachowywać się stosownie do płci. Kobiety są chwalone za dobre zachowanie, zachęcane do opieki nad misiami czy lalkami. Przez ofiarowane kobietom zabawki pokazuje się im, że najwłaściwszym miejscem dla dziewczynki jest dom, a najwłaściwszym zajęciem – prace z nimi związane. Stopniowo więc kobiety stają się takie, jak tego chce społeczeństwo – czułe, troskliwe, łagodne, konformistyczne, pasywne, wrażliwe, poświęcające się dla innych. W książkach czy podręcznikach szkolnych postaci dziewczynek czy kobiet są przedstawione stereotypowo. Dziewczynki rzadziej są bohaterkami szkolnych czytanek, najczęściej przebywają w domu i wykonują w nim większość prac, pomagając mamie. Gotują, szyje robią zakupy, opiekują; się rodzeństwem. Są mniej aktywne fizycznie niż chłopcy, mniej zainteresowane światem zewnętrznym, często zresztą ponoszą w nim porażki. Środki masowego przekazują te treści w jeszcze bardziej skondensowanej formie, roi się w nich od postaci stereotypowych. Tak, jakby istniał tylko jednowymiarowy kulturowy model kobiecości i męskości, któremu wszyscy muszą się podporządkować. Kobiety i mężczyźni przedstawiani są głównie w tradycyjnych rolach: kobiety w domu, mężczyźni poza nim. Ten szablonowy zestaw zachowań szczególnie widoczny jest w reklamie. W niej jak w zwierciadle odbijają się społeczne uprzedzenia i stereotypy płciowe.